Reis naar het oude Griekenland - William Olsen - Bog

Als ik Kreta bezoek, lijk ik op uw zinnen te letten: "Ondertussen stroomden de toch al lommerrijke wijngaarden, amandelhout, olijfhout via weg, en grotere vegetatie en vegetatie, gele madeliefjes en maïserwten: als een uitslag", en uw moeilijkheid nu niet langer om de archeologische opgravingen in de open lucht te verlaten: "Bedek, bedek, vanwege het feit dat de aarde hoger beschermt dan de zon en het water!" Jij, aan de andere kant, bent nu niet langer geduwd via een obsessie met de waarheid, maar misschien wel maximaal via de voorkeur voor verlating. Dus wanneer ik, na de Akropolis van Athene te hebben beklommen, lager terug naar de woelige rots waarop de Grieken het Parthenon hebben gebouwd, denk ik, denk ik ook met u na over het verhaal van Ulysses die zijn matras in een olijfboom groef en ik ervaar op uw zinnen de identieke geest van de historische Grieken: nu niet langer een natuurlijke suprematie van de natuur, maar een niet-seculiere enting van de schilderijen van man in de natuur, in harmonie, in overeenstemming, in balans. Dan en het meest effectief overheerst dan de stilte, die stilte gezwollen met goden die nu zelfs Schliemann niet meer kon zien, te afgeleid door middel van de narcistische spanning van "gelijk hebben". verstoord door middel van wat de man, het gehoor, heeft gemaakt, de vrome man, de persoon die zich op dezelfde tijd wijdt aan zijn persoonlijke aard en aan het personage dat hem observeert.