ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΝΕ&# - &945 - Bog

Το βιβλίο καταπιάνεται με την προσπάθεια να εξηγήσει την απουσία αντίρροπου στρατηγικού συνασπισμού εναντίον των ΗΠΑ -ήτοι, την έλλειψη εξισορρόπησης της αμερικανικής ισχύος- στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, τη στιγμή που σε αντίστοιχες περιπτώσεις ηγέτιδων δυνάμεων του παρελθόντος η εξισορρόπηση ήταν ο κανόνας. Και ήταν ο κανόνας γιατί αυτό προβλέπει η θεωρία ισορροπίας της ισχύος από τη σκοπιά του δομικού ρεαλισμού ή νεορεαλισμού στον οποίο συμμορφώνεται η παρούσα μελέτη. Στη διεθνή πολιτική η συντριπτική ισχύς αποκρούεται και η θεωρία ισορροπίας της ισχύος προβλέπει ότι άλλες δυνάμεις, μόνες ή από κοινού, θα προσπαθήσουν να την εξισορροπήσουν. Συνέβη ενάντια στους Αψβούργους κατά τον 16ο και 17ο αιώνα, στη Γαλλία του Λουδοβίκου ΙΔ΄ στις αρχές του 18ου αιώνα, στη Γαλλία του Ναπολέοντα τον 19ο αιώνα και, τέλος, στη Γερμανία του Γουλιέλμου Β΄ και του Χίτλερ κατά τον 20ο αιώνα. Η εξήγηση που δίδεται τελικά στο συγκεκριμένο ζήτημα ακολουθεί το πνεύμα της δομικής θεωρίας του Kenneth Waltz, ωστόσο την πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, φωτίζοντας το θέμα υπό μια νέα οπτική με την ενσωμάτωση στην ανάλυση της θεωρίας της εξέλιξης των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής που διατύπωσε ο Κάρολος Δαρβίνος. Το σημαντικότερο δε κατά τη γνώμη του γράφοντος είναι ότι η εξήγηση δεν περιορίζεται στη σημερινή παγκόσμια κατανομή ισχύος, όπου τυγχάνει να ευνοούνται οι ΗΠΑ, αλλά μέσω ενός οικουμενικού προτύπου συμπεριφοράς του διεθνούς συστήματος που συνάγεται από την ανάλυση, φιλοδοξεί να κατέχει διαχρονική ισχύ ως ένα αποτελεσματικό εργαλείο ερμηνείας πιθανών περιπτώσεων ανισορροπιών ισχύος και για το μέλλον. Παράλληλα, επιχειρείται να σκιαγραφηθεί το μελλοντικό διεθνές τοπίο απαντώντας σε ερωτήματα όπως πώς θα επέλθει η δομική αλλαγή του διεθνούς συστήματος και ποια θα είναι η νέα του μορφή; Με άλλα λόγια, η νέα κατάσταση θα διαμορφωθεί μέσω ενός πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ και κάποιας άλλης μεγάλης δύναμης ή θα προκύψει με ειρηνικό τρόπο; Περαιτέρω, στο νέο τοπίο θα υπάρχουν δύο ή περισσότερες μεγάλες δυνάμεις; Ή μήπως, εναλλακτικά, το διεθνές σύστημα θα παραμείνει μονοπολικό αλλάζοντας απλώς η ταυτότητα του σημερινού ηγεμόνα;